Η σχέση του με τους νέους ποδοσφαιριστές είναι πολύ καλές. Στην πρώτη θητεία του είδαμε για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια έναν 16χρονο ποδοσφαιριστή(Κυριάκο Παπαδόπουλο) να αγωνίζεται με την πρώτη ομάδα σε επίσημους αγώνες της Super League και όχι σε κάποιο φιλικό αγώνα στα μέσα Ιούλη... Φέτος δείχνει να εμπιστεύεται πάρα πολύ τον Φετφατζίδη.
Πολύ ιδιαίτερο χαρακτηριστικό είναι οι αυτοματισμοί που βγάζει στο γήπεδο η ομάδα υπό τις οδηγίες του. Με άλλους προπονητές οι παίχτες μοιάζουν χαμένοι μες το γήπεδο. Δεν ξέρουν που να πατήσουν, που να κινηθούν, που να βοηθήσουν. Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τους παίχτες γι' αυτό. Αν δεν συνέβαινε αυτό τότε οι προπονητές δεν θα είχαν δουλειά. Με τον Valverde βλέπεις την ομάδα να εκτελεί τις 4-5 οδηγίες που έχει μάθει απ' τον προπονητή. Δεν ψάχνει για εμπνεύσεις. Ξέρει τον τρόπο που θα σκοράρει, θα μαρκάρει, θα κινηθεί στο γήπεδο. Το μόνο που αναζητά είναι η αποτελεσματικότητα. Γι' αυτήν ποτέ καμία ομάδα δεν μπορεί να είναι 100% σίγουρη. Ωστόσο καλό είναι να προσπαθείς για το 99%.
Αξίζει να αναφέρουμε και την πειθαρχεία που επιβάλει στα αποδυτήρια. Το 'μυστικό' του γι' αυτήν δεν είναι άλλο από το να είναι όσο πιο δίκαιος γίνεται. Δίκαιος για το ποιοι θα είναι βασικοί(αυτοί που το αξίζουν και όχι βάση ονομάτων), για να αγωνίζονται όσο το δυνατόν περισσότεροι ποδοσφαιριστές, αλλά και να εφαρμόζονται οι εσωτερικοί κανονισμοί κατά γράμμα χωρίς εξαιρέσεις(πρόστιμα-τιμωρίες παιχτών που εμφανίζουν δείγματα απειθαρχίας).
Ακόμα και οι αλλαγές στα παιχνίδια είναι προγραμματισμένες από πριν. Και αφήστε τον βλάχο τον Αλέφαντο να φωνάζει όσο θέλει για την αλλαγή του Μήτρογλου αμέσως μετά το γκολ του. Το ποδόσφαιρο θέλει πάνω απ' όλα προγραμματισμό.
Μακάρι να τον δούμε για πολλά χρόνια στον Ολυμπιακό. Είναι πολύ σημαντικό για την ομάδα που έχει αναπτύξει δεσμούς με έναν προπονητή τέτοιου επιπέδου.
